Panjenengan
Ingkang Kula Padosi
Minarni sewengi ora bisa turu, ngrasakake larane ing
sakojur badane sing rinasa mundhak saya abot. Wis rong Minggu dheweke ngaleleh
ing dhipan jroning gudhang, dhewekan. Mangan lang ngombene disangga juragane.
Lagi wae mak ler…., bisa ngeremake mripate, mak jeglek lawang dibukak ngeget
saka njaba. Bu Candolo mlebu. Tanpa ana rasa welas dheweke takon.
?Minar ! Sida kapan kowe ninggalake papan iki ? Kene
iki dudu rumah sakit, dudu losmen gratis ! Wis telung sasi kowe ana kene ora
bisa nampa tamu, njur rong minggu kowe mung mangan ana gudhang iki. Aku, Nar,
aku sing ora bisa …., rugi !? Kandhane Bu Candolo karo malang kerik.
?Kula taksih sakit, Bu. Kangge mlampah kemawon
taksih dereng kiyat. Kula semados sedinten kalih dinten malih, menawi sakit
kula sampun radi entheng.? Wangsulane Minarni karo ngiyes-ngiyes nahan larane.
?Ning tenan lho ya kandhamu, sacepete kowe kudu
enggal lunga saka omah iki.? Jenggleng …., Bu Candolo metu karo mbanting
lawang.
Sapungkure Bu Candolo, Minarni bisane mung nangis.
Kejaba nangis merga larane kumat, uga atine kelara-lara. Nangisi uripe sing
cengkah karo gegambaran dhek semana.
?Dhuh Gusti, kawula nyuwun pangapunten. Kawula titah
dosa, gesang kawula kebak ing kadurakan. Kawula nyuwun kiyat, nyuwun mantun
saking sesakit kawula. Gusti, menawi sampun mantun, kawula sagah ndadosi gesang
kawula malih. Gusti……, nyuwun kawelasan.? Minarni eling sembahyang, eling
marang Gustine sing wis lawas ditinggalake.
Dina esuke, sawise diwenehi sarapan, kanthi
sempoyongan Minar nata sandhangane, mas-masan lan dhuwit dilebokake ing tase.
Atine wis manteb yen esuk iki dheweke bakal lunga. Risi karo Bu Candolo sing
wis bola-bali anggone nundhung. Niyate arep neng Rumah Sakit dhisik sowan dr.
Budi, dokter lengganane, saperlu nyuwun obat, bubar kuwi lagi mikir sapa-sapa
mengko sing bakal dijujug. Bapak emboke wis ora ana, kari Lik Ijah, adhine
bapake, wong ora nduwe, anake kemriyek isih cilik-cilik. Karo ngenteni tekane
Bu Candolo saperlu pamit, Minar bali lumah-lumah ing peturon karo nata ati.
Leng……, pikirane dadi ngambra-ngambra kelingan kabeh lelakon sing wis kawuri.
Sanadyan mung anake wong dhanyang buruh kasar, Minar
sekolahe rampung SMU kanthi entuk ijazah. Wong tuwa kekarone klebu wong temen
lan jujur tur enthengan. Tawakal manembah Gusti, pendhak Minggu neng Greja
bebarengan. Mula ora mokal yen ditresnani tangga teparo. Lagi wae rampung
sekolahe, Minar sing lagi mekar ngancik dhiwasa iku, ditinggal ngajal bapak
emboke merga kena alangan, kesrempet bis nalika boncengan pit arep nyumbang
sanak seje desa sing duwe gawe mantu. Kekarone ngajal sanalika iku uga.
Dhasar anak wadon ontang-anting, Minar sing wis lola
iku nyambung uripe kanthi kabisan sing diwarisake embokne. Yen dikongkon
tangga, pagaweyan apa wae ditandangi, sinambi ora kendhat gawe lamaran pegaweyan,
e …. bokmenawa mengko ana panggilan. Jer kabeh mau mujudake pambudi daya kanggo
nggayuh kamulyaning urip.
Wayah esuk meneri Minar menyang pasar, ketemu kanca
lawas sing dhek cilik ubyang-ubyung bareng dolan. Mitri jenenge. Kakak kelase
dhek ana SMU. Bareng lulus Mitri njur lunga menyang kutha, kabare payu nyambut
gawe. Nalika ketemu, bocah loro kejaba salam-salaman ngadhakake keslametane,
uga gablog-gablogan nandhakake olehe padha dene kangen, nganti lali yen ana
dalan.
?Minar, piye kabarmu saiki ? wah ora ketemu sepira
suwene wae, saiki kowe wis ketok dewasa lan tambah ayu,? kandha ngono Mitri
isih karo nyekeli tangane Minar kenceng.
?Ya mung kaya ngene iki, Tri, saiki aku malah wis
lola mangka aku durung cekel gawe sing gumathok,? wangsulane Minar karo
tumungkul sedhih, kelingan wong tuwane sing wis padha ora ana.
?Kowe mono begja, Tri, nyatane saka panyawangku,
saiki bareng wis nyambut gawe uripmu penak. Sandhanganmu becik lan penganggonmu
mompyor.?
?Ah, ya mung biasa kok, Nar, nek saka rumangsaku ora
ana bedane ya mung sithik, karang ya jeneng wis nyambut gawe gek cak-cakanku
ngati-ati pisan. Dadi ya cumanthel kaya sing bok sumurupi iki.?
Bebarengan mlaku tumuju pasar, Mitri tansah
nyritakake oleh-olehane nyambut gawe ana kutha, dene Minar tansah njinggleng
anggone ngrungokake rumangsa ketarik banget.
?Nar, gelem pa kowe melu aku ? Mengko kowe
daksuwunake gaweyan karo juraganku. Gaweyan entheng, ning dhuwite lumayan.?
Kandhane Mitri karo nyawang polatane Minar. Dhasar prasasat wong kepetengan
ditawani obor, mula gage olehe wangsulan.
?Tenane Tri, teneh aku seneng banget yen kowe bisa
nggolekake pegaweyan kanggo aku. Wis ta gaweyan apa wae janji aku bisa, aku
saguh.?
?Kandhaku iki tenan Nar, dak kira kowe bisa, mergane
mengko rak ya nganggo dilatih barang. Ning ya kuwi Nar, nyambut gaweku kuwi
kaya dene kontrak. Nek seneng lan krasan bisa terus, ning nek ora sajroning
telung sasi lagi entuk metu. Dadi wektu telung sasi kuwi kowe bisa
ngrasak-ngrasakake sumbut ora gaweyan lan pituwasmu,? Mitri nerangke.
Tanpa nganggo mikir dawa, Minar gage saguh, sajak
ora sabar maneh.
?Wis, Tri, pokoke kapan kowe bali neng kutha, aku
melu. Aku pengin ndhang nyambut gawe ben bisa kaya kowe,? kandhane Minar
mantep.
?Minggu suk emben aku wis kudu bali kok, Nar, mula
sadurunge pikiren sing tenan, dene nek iya kowe siap-siap, suk budhal bareng
aku.? Rembug wis dadi, pas tekan pasar kekarone sowang-sowangan blanja
kebutuhane dhewe-dhewe.
Dina Minggu esuk, bocah loro wis padha ana dalan
gedhe ngadhang bis. Sajroning ngadhang bis, Mitri ngandhan-ngandhani Minar.
?Nar, senajan randha ning juraganku kuwi sugih
banget mangka ora duwe anak. Omahe gedhong magrong-magrong cacahe telu. Sing
ngarep dhewe kanggo losmen, dijenengi Losmen Arum Ratri. Mburine kanggo
pondhokan wong-wong sing padha nyambut gawe ana kono, klebu bocah-bocah anyar
sing kudu dilatih kaya kowe barang kuwi. Dene gedhong sing ana iringan, kuwi
sing dienggoni juraganku karo rewang-rewange. Ya saka kono iku juragane bisa
ngawasi losmen lan buruh-buruhe, liwat wong-wong sing dipercaya.? Mitri
mandheg, nyawang raine Minar sing ketok nggatekake.
?Wah, durung-durung aku kok wis ana rasa wedi dhisik
ya Tri, gek mengko aku ora ketampa. Aku rak mung cah ndesa, tur durung pengalaman.?
Pengresahe Minar lirih lan lugu.
?Wis ta, aja samar. Cekake yen karo aku mesthi
ditampa. Aku rak wis kandha, yen kabeh bocah anyar kuwi mengko dilatih dhisik.
Mula welingku, kowe kudu tansah manut prentah lan aturan sing wis ana. Ora kena
mbantah, lan kowe ora bebas sakarepmu dhewe. Kejaba yen kowe mengko wis tatrap
nyambut gawe, lan entuk palilah saka juragane.?
?Mengko yen aku wis wiwit nyambut gawe, bisa amor
karo kowe ora, Tri ?? Minar nanjih kepingin luwih ngerti.
?Ora Nar, tugasku rak ana njaba. Dakkira, yen kowe
wangun ana losmen, ngacarani tamu sing arep padha nginep.?
?Mesthine rak ya isih ana sing bodho kaya aku ya,
Tri ?? Pitakone Minar sing polos mung diwangsuli esem dening Mitri.
Bis sing padha diadhang liwat, bocah loro banjur
padha munggah.
Tekan kutha, Minar dipasrahake Bu Candolo, ngono yen
padha ngundang juragane dening Mitri. Sabanjure Minar pancen dipapanake ing
pondhokan. Neng kono ana bocah anyar wolu, racake padha yen karo Minar.
Sajroning rong dina, Minar sakancane sasat mung mangan turu, kanggo ngaso,
jarene.
Nyandhak dina sing katelu, Minar sakanca diwenehi
sandhangan anyar patang setel. Kabeh dikon njajal nggolek pase awake
dhewe-dhewe. Emane, Minar ora ana sing seneng. Yen bahane pancen becik, ning
potongane ? Sasat kabeh jigrang sadhuwur dhengkul, gek belahan dhadhane ? Oh ….
lagi njajal wae wis risi. Ning priye, neng kono kudu manut sakabehe, ora kena
mbadal prentah.
Dina candhake, isih esuk teka ing pondhokan
sawijijing ibu sing menor pacakane, Bu Wingit undang-undangane. Ya dheweke iku
jare sing arep nglatih. Sepisanan, bocah-bocah iku dikenalake karo alat-alat
kosmetik, sabanjure ngresiki rai, molesake wedhak, celak, lipstik, lan
sapanunggalane. Bubar iku njur ngadibusana. Jroning batin Minar gumun, kok mung
bab dandan sing diwulangake, njur kapan olehe arep nglatih nyambut gawe ?
Kanthi diwanek-wanekane, Minar takon marang Bu Wingit.
?Tugas kula benjing punika punapa nggih Bu, kula
sarencang kok dipun latih ngadi sarira lan ngadi busana ??
?Neng losmen. Sing cetha kowe kabeh duwe tugas
ngacarani tamu, kareben losmen laris. Mula kowe kudu latihan sing tenan,
luwih-luwih kudu grapyak lan semanak, sugih guyu, lan gawe krasan sing padha
nginep. Wis saiki rasah kakehan pitakonan, suk bakal ana dhewe wong sing
nglatih.?
Ganep rong minggu Minar wis baut dandan. Jebulane
dheweke moblong lan ayu dhewe tinimbang kanca-kancane. Bok menawa wis rinasa
cukup anggone nglatih, esuk iki Bu Wingit wis ora teka, ning ganti ana tukang
foto sing banjur njupuki gambare bocah-bocah iku siji-siji. Bubar iku tukang
foto uga banjur lunga.
Ing wayah esuk Bu Wingit teka ngedumke foto sing
dhek emben wis dadi. Kabeh gumun ndeleng gambare dhewe, sing luwih endah luwih
apik karo sing nyatane. Jebul ora baen-baen dayane awak sing wis didandani.
Sawise kabeh tutug lan marem nyawang fotone, Bu Wingit kandha :
?Wiwit mengko sore, kowe kabeh wiwit tugas ana
losmen. Wis ana wong sing kajibah ngeterke kowe mrana. Ana losmen, golekana
kamarmu dhewe-dhewe. Ing ndhuwur lawang kamar, wis dipasang foto-fotomu padha
sing karo kok gawa. Dene sing bakal nglatih kowe nyambut gawe, mengko bakal
teka, cukup kok tunggu ana kamar. Kowe kabeh mengko bakal ngerti apa tugasmu.?
Tanpa ngenteni bokmenawa ana sing takon, Bu Wingit terus bablas metu ninggalake
pondhokan.
Wis watara sajam Minar ana kamar losmen. Sinambi
ngenteni wong sing dijanjekake arep nglatih nyambut gawe, Minar maca majalah
anyar sing wis sumadiya ana kono. Durung rampung sajudul, kepurungu lawang
kamar dithotok saka njaba. Gage Minar marani lawang sing ora dikancing. Nalika
lawang dibukak, neng ngarep lawang wis ngadeg wong lanang setengah umur. Kanthi
polatan sumeh, wong mau ndhisiki takon.
?Bener mbak, kowe Minar ? Bocah anyar sing lagi wae
teka ??
?Inggih leres Pak, kula Minar. Lare enggalan. Punapa
Bapak ingkang badhe nglatih kula nyambut damel wonten ngriki ?? Pitakone Minar
alus.
?Bener Minar, aku sing bakal ngajari kowe.
Ditepungake, aku Pak Dremba.? Maju selangkah karo ngulungake tangane, wong mau
wis ana njero kamar. Tangan tinampan dening Minar. Cepet mbalik, lawang sing
diungkurane ditutup jeglek banjur dikancing, kuncine disak. Minar mundur
cepet mepet dhipan, aloke :
?Lho, Pak ! ….., panjenengan kok malah mlebet ? Kori
kok dipun kancing ??
?Iya Minar, wengi iki kowe bakal dak ajari nyambut
gawe. Nyambut gawe sing enak lan kepenak. Ngrasakake swarganing urip, necep
kanikmating kadonyan. Kowe rak durung tau ngrasakake, ta ?? Kanthi guyu ngemu
teges, wong iku nyedhaki Minar nyambi nyiwel pipi. Minar kaget kaworan wedi.
Mundur saya mojok kamar, atine dheg-dhegan.
?Pak …., kula wonten ngriki badhe nyambut damel.
Kula sanes lare nakal. Kula boten purun yen dipun camah. Mangga kori dipun
bikak, kula punapa panjenengan ingkang medal ?? Pakone Minar kanthi swara
groyok.
?Minar, ana kene tugasmu pancen ngladeni tamu, kaya
dene aku. Bengi iki kowe wis dadi panguwasaku. Aku duwe hak tumindak apa wae
marang kowe sakarepku.? Wong mau nyedhak arep ngrangkul pundhak, tangan enggal
disampluk kanthi praupan mencereng kawetu tembunge kasar.
?He, wong lanang hidung belang, gelem bukak lawang
lan metu saka kene ora? Yen ora, aku bakal njerit njaluk tulung !? Minar
ngancam.
?Ha …. ha …. ha … !? Wong lanang iku ngguyu
nggleges. ?Minar ngertia !, yen bengi iki kowe wis daktuku larang, merga jarene
Bu Candolo, kowe isih prawan asli sing polos lan lugu. Mangka, ya kuwi sing
tansah dak goleki. Nek kowe wangkot lan jaremu arep njerit, cobanen. Mangsa ana
wong sing bakal tetulung, awit sing jaga kene kabeh wis padha ngerti. Mung kowe
Minar sing durung mudheng, yen sejatine kowe wis klebu ing loropan dadi
panguwasane germa sing ndagangake awakmu marang wong sing padha ngumbar nafsu.?
Krungu kandhane wong lanang Dremba, prol ……. kringet
adhem metu byuk-byukan saka sarandhuning awake. Awak gemeter, sikil ngewel,
pandeleng pet-petan. Krasa yen wis ora bisa oncat saka bebaya, awak kumleyang
tanpa daya. Nalikane arep tiba, Minar krasa tinampan tangan prakosa, sabanjure
Minar wis ora eling apa-apa maneh.
?Mbak Minar ! Tangi … ! wis awan ! Gek ndang bali
neng pondhokan, kamar arep diresiki !? Panggugahe sing jaga losmen karo
ndhodhogi lawang kamar.
Minar nglilir, awak krasa lara kabeh. Sandhangan
sing dienggo wis bosah-baseh uwal saka awake. Kelingan kabeh kedadeyan dhek
bengine, Minar angles, atine nangis kelara-lara. Gandheng selak didhodhogi saka
njaba, cekat-ceket Minar nganggo sandhangane. Nalika metu lawang, karo ngguyu
sing jaga losmen menehake amplop langsung digegemake ing tangane Minar, karo
kandhane :
?Iki mbak, saka tamumu mau bengi.?
Kanthi amplop ing gegemane, Minar bali neng
pondhokan, atine rontang-ranting. Neng pndhokan, sawise padha ngerti tugas apa
sing kudu ditindakake, werna-werna polatane Minar sakancane. Ana sing ketok
sedhih, suntrut, biasa, ning uga ana sing malah katon bungah lan ngguya-ngguyu.
Bocah-bocan krasa lan ngerti yen kapusan.
Janji-janji arep diwenehi gaweyan dening wong-wong kang disebar Bu Candolo.
Dheweke sing pasang tarip dhuwur, bocah-bocah cukup clepretane. Kanggone bocah
ndesa, sing penguripane buruh-buruh tur kurang entuk panggula wenthah kautaman,
ya njur seneng ngono wae. Nyambut gawe entheng, entuk dhuwit lumayan. Ning
kanggone Minar, wiwitan rumangasa abot. Gandheng yen arep metu kudu yen wis
telung sasi, lan merga pengaruh saka kanca-kancane, suwe-suwe Minar dadi biasa
ngadhepi tamu. Apa maneh dheweke rumangsa dadi kembange losmen. Minar sing ayu,
sasat dadi kembang lambe lan kekidungane para priya hidung belang, sandhung
jekluk Minar sing ayu kuning. Tamu langganane tanpa etungan, kabeh njaluk
diladeni Minar.
Ganep patang taun Minar dadi penghuni Losmen Arum
Ratri. Kabeh kesenengan rumangsa tutug. Dhuwit, emas hiasan, sandhangan, meh
saben dina tuku, paweweh saka bos-bos sugih sing padha gandrung.
Jeneng urip mono owah gingsir. Wis ana sesasi Minar
kerep lara weteng, luwih-luwih janji bubar nampa tamu. Mula saiki kerep nolak ,
ndadekake Bu Candolo kerep nesu. Wis priksa dhokter ngolah-ngalih ning padha
wae, janji obate entek, mesthi kumat. Keri dhewe neng dr. Budi, ahli penyakit
dalam. Minar rada kisinan merga didangu dhokter ngene :
?Panjenengan nglampahi nakal, mbak ?? Pandangune
alus neng nandhes.
?Inggih, Dhokter.? Wangsulane Minar lirih semu
mlengos.
?Sampun dangu ?? Dokter nanjih.
?Sampun …. wetawis kawan taun, dhokter.? Minar
mangsuli jujur.
Karo nerusake mriksa, dhokter dhawuh.? Saenipun
kendel mbak, panjenengan sampun kenging penyakit ingkang mutawatosi, siphilis
utawi rajasinga.?
?Siphilis, Dhokter ? Oh …..?
Sakala Minar nangis, atine kebak rasa wedi, was, lan
sumelang sing mbangeti. Merga mens sing terus-terusan, wusanane dening Bu
Candolo Minar dikon ngalih turune. Sing maune neng kamar pondhokan, saiki dikon
ngalih neng gudhang, awor karo barang-barang sing ora kanggo. Merga wis ora
bisa ngolehake dhuwit, bola-bali Bu Candolo ngakon Minar supaya bali ndesa,
kanthi kasar, tanpa duwe rasa welas sithik-sithika.
Jeglek, lawang dibukak kasar, njalari lamune Minar
dadi ambyar. Bu Candolo nggejejer neng tengah lawang, kanthi panyawang sinis.
Kandhane :
?Minar, nek arep bali apa duwekmu kabeh gawanen, aja
nganti ana sing keri!?bubar kandha ngono terus klepat, ninggal lunga kanthi
lawang gudhang isih menga moblah-moblah.
Awak lara ketambahan ati sing ajur mumur, Minar
ninggalake gudhang cukup pamit sing jaga. Kanthi laku sempoyongan tumuju dalan
gedhe, Minar nyegat bis saanane, tekade angger bisa adoh saka kono. Bab mengko
embuh dipikir keri. Wayah Asar, bis mandheg cedhak pasar ngundhunake pemumpang,
Minar katut mudhun. Ndadak wetenge krasa kumat larane, mangka obat wis entek
kawit dhek wingi. Tanpa mikir dawa, Minar mlebu pasar sing wonge wis mamring.
Weruh amben dhasaran kosong, gage ndudut jarik saka tas, gloso …., tas isi
sandhangan kanggo bantalan. Minar turon, larane krasa suda. Kegawa awak sayah,
kena sumribiting angin sumilir, Minar keturon. Nglilir-nglilir bareng wis
surup, gregah tangi lingak-linguk kahanan sepi nyeyet. Tas isi dhuwit lan
mas-masan sing mau dikekeb wis ora ana. Ngisor amben dhasaran, tong sampah ing
sisihe, ngisor uwuh dirogoh dibiyaki pranyata ora ana. Ati bingung kuwur, awak
lemes. Bareng tita ora ketemu, Minar ngambruk ing amben, sambate ngaruwara.
Dhuwit, mas-masan lan sandhangan kabeh ilang bareng sak tase. Saiki wis babar
pisan ora duwe apa-apa, kejaba sandhangan sing tumempel ing awak lan jarik
siji. Tangise nganti megap-megap, luhe prasasat wis asat, nggetuni kabeh
lelakone. Kanthi lambe kedher Minar sambat-sambat eling marang Gustine.
?Dhuh Gusti, kawula tiyang dosa nyuwun pangapunten.
Kawula nyuwun kekiyatan.? Ngono iku terus tansah dibolan baleni.
Ya wiwit wengi iku Minar kepeksa turu neng pasar
iku. Yen wayah awan kanggo nyambung uripe, dheweke njejaluk lan nampani sihe
wong sing padha welas. Apesing awak, wetenge Minar larane kumat, ngluwihi sing
uwis-uwis. Pangrasane kaya wulanan, ning wetune getih sendhet tur kenthel gek
ambune …., ya ampun….., Minar dhewe gumun, geneya ora kaya sabene. Sandhangan
ora tau salin, jarik sing kanggo ubet-ubet wis ora rupa maneh. Yen Minar liwat,
wong-wong mesthi mithes irung. Mula janji Minar nyedhak, racake padha
nyingkang-nyingkang ngakon lunga, wegah karo gandane. Panandhange Minar saya
tambah abot. Gandheng ana pasar tansah entuk panyia-nyia, Minar metu saka
pasar, tekade arep ngemis wae turut omah, mesthine rak ya ana wong welas.
Awan iku panase sumelet, wiwit esuk durung ana wong
sing aweh pangan, ewadene Minar isih duwe pengarep-arep mesthine mung durung.
Bok menawa mengko ya ana wong welas sing gelem aweh pangan. Omah sauruting
dalan sing didhodhoki, sawise meruhi kahanane Minar sing mambu lan njijiki,
akehe mung banjur nguncali dhuwit receh terus nutup lawang. Rasa susah, lara,
ngelih campur dadi siji. Saka lemese, Minar ndheprok neng pinggir dalan.
Mripate bali teles dening luh, luh gegetun, tangis keduwung sing tulus saka
jroning ati. Ngelingi rasane awak wis kaya ora kuwat, Minar ngeremake mripate
mbaleni sembahyang, pasrah sawutuhe konjuk Gusti mungguhing uripe. Rampung
sembahyang, nalika ngelekake mripati, Minar weruh ana jaka tanggung ing iring
Greja. Dheweke mesthekake menawa iku koster. Karo krengkangan Minar ngadeg,
kanthi laku sing sempoyongan dheweke marani prenahing regol greja. Tekan lawang
regol bali sedhoprok maneh. Tangane grayahan nemu watu cilik banjur dijupuk
kanggo nuthuki wesi lawanging regol. Sing lagi nyapu krungu banjur marani karo
takon saka njero.
?Ngapa nuthuki lawang ??
?Tulung, Mas ! Aturna aku arep sowan Rama,? kandhane
Minar memelas.
Koster anyar sing isih katekumen iku nyedhak arep
ngengakake regol, ning bareng mak sentuk ….., ana ganda nyogok irung tur weruh
sesawangan sing banget njijiki mau kandhek, ora sida bukak regol ning malah
rada mundur. Karo kandha :
?Rama tindakan, kondure suk emben.? Bubar iku terus
nggeblas lunga. Oh…., genea koster iku tanpa nduwe welas karo aku. Mangka
sowanku mono mung arep ngaku dosa, kareben entheng sesangganing atiku. Ngono
batine Minar. Tangise bali ambrol, sambate kajaba Gusti …. Gusti …. wis ora ana
maneh. Kanthi sisa-sisaning kekuwatane, Minar nerusake laku, sedheka leren
mandheg ngampet larane. Saka esuk tekan surup wetenge ora klebon pangan, gek
gulune krasa salit garing. Pas tekan ndhuwur kreteg Ndanen, Minar nglumruk
tanpa daya entek kekuwatane.
Wengi iku meneri rembulan ndhadhari. Ning gandheng
kesaput mendhung mula pandhange dadi remeng-remeng. Nyawang bening lan
kumriciking banyu kali, ngelake Minar saya mbangeti. Ning kepriye ? Dalan sing
tumuju kali parenge dhuwur, mangka awake wis ora kuwat ngglawat. Bisane mung
sambat, ?Dhuh Gusti….., kawula nyuwun kawelasan.?
Wengine sangsaya sepi. Saka sunaring rembulan, ing
adoh sisih ngisor kana Minar weruh pawongan. Dene pawongan mau uga nyawang
prenahe Minar. Tangane Minar ngawe pinangka aweh pratandha supaya wong mau
nyedhak. Tekan ngisor kreteg pawongan mau mandheg. Minar nganggo isarat tangane
nelakake yen dheweke njaluk banyu. Sing neng ngisor tanggap, gage methik
godhong lumbu, dianggo madhahi banyu banjur digawa munggah.
Tekan ndhuwur, tanpa ditembung, pawonan mau
ngethukake banyu ing godhong lumbu sing ana tangane ing tutuke Minar. Minar
olehe ngombe katon dhokoh. Wedi yen diuwali, tangane wong mau dicekeli kenceng.
Nganti krasa marem olehe ngombe, awak krasa seger sumyah bali kekuwatane.
Kaya-kaya wis ora ngrasakake blas lelarane. Mbarengi Minar ngadeg arep
ngaturake panuwun, pawongan mau mbuang godhong lumbu sing mau kanggo nggawa
banyu. Tatrap …., Minar kaget. Jebul epek-epek tangan lelorone wong sing
aweh banyu mau gudras getih, tatu ing tengah-tengahe. Minar nyoba namatake
raine. Pawongan mau mesem, ning ora beda raine uga glubrat getih, mili saka
bathuk lan sirahe sing ketanceban ri kaentha makutha.
Oh … oh ….., batine Minar isih kebak tandha pitakon
ing atine. Bareng cetha panyawange, wong iku ngliga tanpa sandhangan, mung
begeyan winadi sing kesasaban ubel-ubel. Minar nglirik iga sakupenge. Mripate
natab lempeng sing tatu kaya tilas kejojoh barang landhep, sing tatu mau isih
katon ngetokake getih lan banyu. Gage mlorot panyawange Minar mudhum
namatake sikile wong kang aweh banyu mau. Sikil kekarone tatu ? batine
Minar. Bali munggah panyawange, wusana tempuk wong mau uga nyawang Minar kebak
asih. Sakala mripat lan atine Minar tinarbuka. Tanpa mangu-mangu Minar gage ndheprok.
Sikil sing tatu tembus dlamakan iku dirakut kenceng, diarasi sak katoge.
?Dhuh Gusti Sri Yesus ….., Panjenengan kula padosi.
Gusti kawula nyuwun pangapunten, sapunika kawula ndherek.? Bola-bali mung iku
sing kawetu jroning tangise. Rumangsane Minar, Gusti ndhungkluk nglawani Minar
ngadeg, wusana ginandheng, tinuntun tumuju dalan alus. Saka kadohan wis katon,
yen sing tinuju papan sing endah lan nengsemake.
Esuke kabar sumebar, yen ing ngisor kreteg kali
Ndanen tinemu jisime wong wadon, sing sajake kacilakan tiba saka ndhuwur.
Sirahe kurban sumedhene ing gampeng kali, dene awake kekum ing banyu sing iline
mung gumlintir. Wong-wong ora ana sing padha ngerti kuwi jisime sapa, lan wong
ngendi, awit pancen ora ana bukti-bukti sing bisa nuduhake.
Tamat
Mangga Mas Kardi, kula aturi nggarap piyambak.
Ingkang sampun saged dados tigang babak wonten ing Purna Budaya . Nuwun
Sumber :
Sumber :
Tidak ada komentar:
Posting Komentar